Το ποδόσφαιρο σ αυτούς που το αγαπούν

Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι στη δεκαετία του '70, τότε που τα περισσότερα γήπεδα ήταν "ξερά", τότε που το τσιμέντο στις κερκίδες ήταν κρύο και άβολο, τότε που έμπαινα στο γήπεδο με "φοράκι", τότε που στην ίδια εξέδρα "χωρούσε" ο θειός μου ο ΑΕΚτζής, με τον φίλο του τον Ολυμπιακό, εμένα τον Παναθηναϊκό, το γείτονα τον Απολλωνιστή και παραδίπλα ήταν άλλοι, άγνωστοι μεταξύ τους που κι εκείνοι υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες χωρίς αυτό να θεωρείται έγκλημα καθοσίωσης

Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, κλείνω τα μάτια και ζωντανεύουν μέσα μου εικόνες όμορφες, τρίπλες μαγικές, γκολ ονειρεμένα, βλέπω τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Δεληκάρη, τον Κούδα, τον Χάϊτα, τον Αρδίζογλου, βλέπω τα πλονζόν του Οικονομόπουλου, τις εξόδους του Κελεσίδη, τις "φιγούρες" του Στεργιούδα. Ξέρω πως με τα σημερινά κριτήρια, εκείνοι οι παίκτες δεν ήταν καν "επαγγελματίες" αθλητές, εκείνες οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες, οι φάσεις δεν καδράρονταν από 45 κάμερες, οι αθλητικές εφημερίδες δεν ήταν καμιά εικοσαριά, οι πρόεδροι δεν μιλούσαν πολύ, στην είσοδο δεν σε έψαχνε κανείς γιά να σου πάρει τα κέρματα ή τον αναπτήρα.

Οταν θέλω να θυμηθώ το ποδόσφαιρο που αγάπησα, απλά κλείνω τα μάτια

Γιατί όταν τ ανοίγω επανέρχομαι σε μιά πραγματικότητα τόσο αποκρουστική και μίζερη που με κάνει να μισώ αυτό που με τόσο πάθος αγάπησα στη ζωή μου

Γιά τη μπάλα που παίξαμε, γιά τη μπάλα που είδαμε, γιά τη μπάλα που αγαπήσαμε, γιά τη μπάλα που κλάψαμε ή χαρήκαμε, αξίζει μιά προσπάθεια!

Το ποδόσφαιρο σ αυτούς που το αγαπούν λοιπόν

Είναι καιρός δεν νομίζετε;

Γιατί όλοι οι άλλοι μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια

Και δυστυχώς, όχι γιά να ονειρευτούμε ...